3. Wielka moc

- Wybacz, ale umówiłem się z moim młodszym bratem – Josh odpowiedział lekko jąkając się.

- Jasne – Danielle wysiadła z samochodu – lepszej wymówki nie mogłeś wymyślić? – zapytała oburzona i z hukiem zamknęła drzwi od auta.

- Danielle to nie tak jak myślisz. Chętnie przyjąłbym Twoje zaproszenie, ale nie mogę – usprawiedliwiał się chłopak

- Zaproszenie nie jest już aktualne, wiec jeśli możesz to zabierz swój samochód z mojego podjazdu.

Chłopak otworzył usta, lecz po chwili je zamknął. Lekko speszony wsiadł do swojego auta i odjechał.

Jaka ja jestem głupia. Może naprawdę ma młodszego brata i naprawdę nie mógł wejść na kawę – pomyślała.

Kretynko kogo Ty oszukujesz, gdybyś wpadła mu w oko rzuciłby wszystko, odwołałby każde spotkanie, aby być przy Tobie – biła się z myślami.

Danielle po wejściu do domu powiesiła torbę, zrzuciła turkusowe szpilki które idealnie pasowały do sukienki i zawołała:

- Cześć, już jestem – oczywiście nikt nie odpowiedział – Jak zwykle sama w domu.

Dziewczyna weszła do kuchni gdzie znalazła coś z czego zrobiła sobie obiad, a były to jak zwykle kanapki  i szklanka soku pomarańczowego. Danielle zebrała niewielką tacę i udała się do swojego pokoju, który znajdował się na końcu korytarza na pierwszym piętrze . Po wejściu do sypialni, odstawiła naczynie na stolik przy komputerze. Z szafy wyjęła białą koszulkę z kolorowymi napisami i granatowe szorty. Ubrania włożyła pod pachę i udała się do łazienki. Pierwsze co zrobiła to zdjęła sukienkę i weszła pod prysznic. Kąpiel zajęła jej bardzo dużo czasu. Otworzyła drzwi od prysznic i wytarła się puszystym ręcznikiem. Ubrała bluzkę i szorty.

***

Josh pędził samochodem z zabójczą prędkością. W mgnieniu oka znalazł się pod willą należącą do jego rodu. Wchodząc do holu spotkał lokaja Fabiana, który przerwał podlewanie kwiatów należących do Elizabeth, aby ukłonić się panu.

- Cześć Eli – zawołał Josh mijając salon, gdzie siedziała dziewczyna

- Hej, gdzie tak pędzisz, braciszku? – zapytała.

Chłopak udał, ze nie usłyszał pytania siostry. I popędził schodami, aby szybciej być na miejscu przeskakiwał co drugi stopień. Wbiegając do swojego pokoju o mało nie kopnął gitary, która leżała pod drzwiami.

***

Danielle wyszła z łazienki orzeźwiona po prysznicu. Po wejściu do sypialni, położyła się na łóżko. Leżała kilka minut, a później przyszedł sen.

***

- Ben, co się stało, że skontaktowałeś się ze mną myślami? – zapytał Josh.

- Znalazłem coś, co nie mogło czekać – chłopak zaczął się tłumaczyć.

Młodzieniec podał książkę i pokazał Joshowi palcem co ma przeczytać. Chłopakowi zajęło to sporo czasu, ponieważ zaznaczony fragment był spory.

- Nic nadzwyczajnego tu nie widzę – powiedział z ironią do brata.

Benjamin nie powiedział nic. Pokazał palcem tylko jedno słowo.

- Cholera – zaklął Josh – mówiłeś o tym komuś – zapytał.

- Nie

- I tak niech pozostanie – powiedział i wybiegł z pokoju.

***

Danielle biegła przez las. Uciekała przed czymś, ale nie miała szans. To zwierze było za szybkie. Wyglądało na wilka, choć o wiele większego niż te normalne hasające wesoło po lesie. To bydle chciało ją zabić. Czuła to. Jej umysł mówi żeby rzuciła czar.

Jaki czar. Przecież normalni ludzie nie umieją czarować. A po za tym nie znam żadnego zaklęcia – pomyślała dziewczyna.

Po długim biegu jej nogi zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Raptownie się zatrzymała. Nie wiedząc dlaczego to robi odwróciła się i wyciągnęła prawą rękę dłonią zwróconą w stronę zwierzęcia.

- Quam ego loquor ad te, et mane ¹ – krzyknęła.

Bestia zatrzymała się. Danielle widziała kontem oka, że wokół niej wyrasta dziwna osłona, jakby bariera. Dziewczyna bała się ruszyć, aby jej ochorna nie pękła jak bańka mydlana. Zaryzykowała. Zrobiła kilka kroków i odkryła że błona wedruje razem z nią. Byla już pewna, że nic jej nie grozi. Usłyszała trzaśnięcie drzwi i ludźkie głosy. Raptownie obróciła się i spadła z hukiem z łóżka. Wszystko znikło a ona odkryła że znajduje się w swoim pokoju. Cała i bezpieczna, bez żadnego nieproszonego gościa.

Szybko wstała I zbiegła po schodach. Na dole zobaczyła rozmawiających rodziców. Jej matka przyjechała z Kanady.

- Mamo, musimy porozmawiać.– Danielle podeszła i uściskała kobietę, która wyglądała na trzydzieści lat, choć w rzeczywistości miała ponad czterdzieści. - Mam Ci tyle do powiedzenia.

- Cześć, skarbie. – powiedziała kobieta i lekko odepchnęła córkę – musimy porozmawiać, ale na bardzo ważny temat. – gdy to mówiła gestem pokazała córce krzesło, dziewczyna od razu na nie usiadła – a teraz kochanie, mów co Ci się śni od kilku dni.

 - Skąd wiesz o moich snach – zapytała zdziwiona.

- Nie ważne skąd, ważne że wiem. – zganiła córkę – A teraz szybko mów, bo mamy mało czasu.

Dziewczyna opowiedziała dokładnie, a nie było to trudne gdyż, od paru dni widziała to samo.  Gdy skończyła zapytała matkę:

- To coś znaczy?

- Tak, to bardzo dużo znaczy. – odpowiedziała kobieta – Widać, że starszyzna chce abyś dowiedziała się już teraz. –przerwała

Dziewczyna wytrzeszczyła tylko oczy, była bardzo zaciekawiona tym co usłyszała. Nic nie powiedziała, ponieważ wiedziała ze to tylko przedłuży jej oczekiwanie.

- Glass est mihi.² – powiedziała, a w tym czasie na stole pojawiła się szklanka - Aqua autem in speculo. Nam tempus.³ – dopowiedziała, a z kranu zaczęła cieknąć woda, która ze sporej odległości znalazła się w szklance, którą przywołała matka.

Dani nie wierzyła w to co widzi.

Przecież takie rzeczy są nie możliwe – pomyślała.

Przez chwilę spoglądała to na szklankę z wodą, to na matkę.

- Jak to zrobiłaś? – zapytała podekscytowana

- To magia, a Ty musisz już wiedzieć o swoim przeznaczeniu – powiedziała spokojnie kobieta. – Nasza rodzina, posiada moc. Wielką moc – poprawiła się - Umiemy czarować, rzucać zaklęcia, a nawet klątwy. 

Możemy robić prawie wszystko, możemy mieć prawie wszystko.

- I wy mówicie mi to dopiero teraz? – Danielle zdenerwowała się.

- Mówimy Ci to drugi raz. – po raz pierwszy odezwał się ojciec – Za pierwszym razem zareagowałaś inaczej. Bałaś się swojej mocy, a odziedziczyłaś sporą część naszej, ponieważ jesteś jedynaczką.

- I jak na razie się zapowiada, że tak zostanie – wtrąciła Lily wchodząc do kuchni.

Mężczyzna spojrzał na nią złowrogo i zaczął mówić dalej.

- Dlatego starszyzna postanowiła, ze będziesz musiała stracić pamięć. – powiedział spokojnie.

[1] Stój! Mówię Ci! Stój!

[2] Szklanka do mnie

[3] Woda do szklanki. Do pełna!

_____________________________________________________________

Dziękuję za to ze czytacie moje opowiadania. To dla mnie wiele znaczy.

Dziękuję za komentarze i za udział w ankietach.

Jesteście cudowni ;)