Nowy uczeń

Od autorki: Moich kochani, przepraszam was bardzo serdecznie, za to że tak długo czekaliście na kolejne opowiadanie. Mam nadzieję, że będzie ono równie dobre co wasza cierpliwość do mnie. ~Ewa

Dziewczyna zdezorientowana wyrwała się z rąk nadprzyrodzonego. Odeszła od niego na bezpieczną odległość i z trudem nie zaczęła krzyczeć.

- Co Ty sobie wyobrażasz? Przychodzisz do mnie jak gdyby nigdy nic, wygadujesz jakieś bzdury, wpływasz na mnie, śpisz w moim łóżku i chcesz mną rządzić. – Dziewczyna wyrzuciła wszystko co jej leżało na duszy, po prostu wszystko ją przerosło. – A no i oczywiście masz czelność zaglądać mi do głowy i czytać moje myśli. – Chłopak lekko się speszył nie myślał, że Danielle może tak zareagować. Wiedział, że jest porywczą nastolatką, ale że aż tak. W swoim nadprzyrodzonym życiu spotkał już wiele kobiet, ale takich jak ta nigdy. Wiedział że mówi szczerze i czuł ze jest jej ciężko w tak zawiłej sytuacji. Choć nie mógł tak po prostu przerwać to nad czym pracował od kilku tygodni. Nikt nie rezygnuje ze swojej własności, a tym bardziej wampir następca tronu.

- Wybacz mi, nie chciałem, żeby to tak wyglądało. – Na jego twarzy pojawiła się mina, którą zachowywał tylko i wyłącznie na specjalne okazje. Emocje mieszały się w niej, ale nad wszystkimi górowały oczy, które błagały o zrozumienie i przebaczenie.  – Spróbuj mnie zrozumieć, starałem się z Tobą spotkać od bardzo głupiego czasu, lecz Twoja przyszywana rodzina utrudniała mi to. Teraz gdy wszystko szło po mojej myśli, Ty protestujesz.

- To teraz jest moja wina? – zapytała oburzona Danielle. – W takim razie wyjdź z mojego domu, w tej chwili. – Nastolatka podeszła do drzwi i otworzyła je na oścież przy okazji pokazują ręką miejsce gdzie ma znaleźć się Josh. Chłopak, ani drgnął. – Na co czekasz? Mam Ci pomóc? – Dziewczyna była oburzona zachowaniem wampira. Czekała długo stojąc koło otwartych drzwi, lecz chłopak ani myślał opuścić jej pokój. Niechętnie zamknęła drzwi i ponownie zaczęła spokojnym głosem rozmawiać z nadprzyrodzonym.

- A więc czego chcesz od mnie?

- To nie takie proste, jak Ci się może wydawać. Część historii opowiedziałem Ci wczoraj. Jesteś czarodziejką, ale tylko tymczasowo. A ogromną moc posiadasz nie dlatego, że jesteś jedynaczką, a dlatego że w Twoich żyłach płynie wampirza krew, najsilniejsza i najczystsza spośród wszystkich. – Urwał, ponieważ dziewczyna otworzyła usta ze zdziwienia. W jej głowie krążyła ogromna ilość myśli, więc Josh nie mógł nic zrozumieć. Nie zaważając na to kontynuował. – Nie wspomniałem jednak o, w zasadzie jednej z ważniejszych rzeczy, a być może i najważniejszej. Jesteś wampirzycą pochodzącą z królewskiego rodu. Masz pokaźną sumę rodzeństwa, bo jest was wszystkich razem siedmioro. Masz dwie siostry i czterech braci. Chcę uprzedzić Twoje pytanie, bo pewnie jesteś ciekawa. Masz tyle samo starszego co młodszego rodzeństwa, czyli przyszłaś na świat jako czwarte dziecko. Twój najstarszy brat ma ponad pięćset lat, dla Ciebie to może wydawać się bardzo wiele, choć Ty również do najmłodszej nie należysz. Nie zdradzę ile masz lat, bo to mógł być dla Ciebie ogromny szok.  -Chłopak wczuł się w rolę narratora i chciał kontynuować ,lecz Danielle mu przerwała.  

- Wybacz, ale nie mogę dłużej słuchać tych bredni. Śpieszę się, za chwilę zaczyna się pierwsza lekcja, a ja nie jestem jeszcze gotowa. Proszę Cię o zostawienie mnie samej i opuszczenie mojego domu. – Dziewczyna ponownie otworzyła drzwi i tym razem chłopak ruszył w ich stronę. Wychodząc z pokoju na chwilę się zatrzymał.

- Proszę spotkajmy się dzisiaj po zajęciach. Będę na Ciebie czekał pod szkołą o szesnastej. Musisz wiedzieć o czymś więcej niż ile masz rodzeństwa czy lat.– Poprosił dziewczynę, a ta ku jego zdziwieniu pokiwała twierdzącą głową i zamknęła drzwi przed jego nosem. Oparła się plecami o drewniane drzwi i nie wiedząc kiedy zsunęła się na ziemię. Nastolatka nie mogła dość do siebie po tym co usłyszała przed kilkoma minutami.

Przecież to niemożliwe, w rzeczywistości nie istnieją takie rzeczy. – biła się z myślami

- Elose botuno xemtri. – nastolatka wymówiła słowa czaru i natychmiast z szafy wyfrunęły dwa sporej wielkości ręczniki, jedwabna biała bluzka z krótkim rękawem, czarne legginsy i pomarańczowo – szary sweter z guzikami. Niechętne podniosła się z podłogi i ruszyła w stronę niewielkiej łazienki. W jej wyposażenie wchodziła wyłącznie nieduża jasnozielona szafka, umywalka, spore lustro, które zdobiło pół ściany, przeciwnie do lustra niewielka wanna, prysznic, stara pralka i kosz na brudne ubrania. Nastolatka bardzo powoli rozebrała się. Z kieszeni spodenek wyciągnęła całkiem nowy dotykowy telefon i położyła go na szafkę, a brudną piżamę wrzuciła do kosza, który był do połowy napełnionego damskimi ubraniami. Choć wszystko tego ranka robiła wolno, to pod prysznic weszła szybkim krokiem.

Po dobrych kilkunastu minutach dziewczyna była jak nowo naradzona, ale tylko z zewnątrz, bo w głowie ciągle krążyły jej myśli z „rannej rozmowy” z nadprzyrodzonym. Po zerknięciu na telefoniczny zegarek zorientowała się, że zostało jej zaledwie dwadzieścia pięć minut do rozpoczęcia się pierwszej lekcji .Czym prędzej ubrała się w przygotowane wcześniej ubrania i pobiegła z łazienki do swojego pokoju. Na miejscu wrzuciła kilka najpotrzebniejszych książek i zeszytów. Założyła ulubione trampki w panterkę, które kupiła minionych wakacji z mamą we Francji. Zbiegła po schodach i wpadła do kuchni cała zdyszana. Rodzice wraz z nową żoną ojca siedzieli przy jednym stole i jak gdyby nigdy nic jedli sobie śniadanie.

Fakt oni jak na razie o niczym nie wiedzą. – pomyślała – I oby tak zostało – dodała po chwili w myślach.

- Dzień dobry wszystkim. – starała się powiedzieć radośnie Danielle.

- Dzień dobry? – zapytała wściekła matka. – Co Ty sobie wyobrażasz masz siedemnaście lat, a nocują u Ciebie koledzy i to starsi? Ja z ojcem jak na razie nie chcemy zostać dziadkami i sądzę, że Ty w tym wieku też nie chcesz bawić się w bycie matką i babranie się w pieluchach. – Kobieta wyrzuciła wszystko z siebie i powrotem siadła na krzesło, z którego wstała gdy krzyczała na córkę. – A teraz siadaj i jedź bo masz niewiele czasu. – Matka nie dała nawet szansy, aby Danielle się obroniła. To być może lepiej dla nastolatki, która nie chciała rozmawiać o nocnej wizycie Josha.- A Ty może byś odłożył tą gazetę gdy jesz śniadanie. – Tym razem kobieta zwróciła uwagę nie Danielle a jej ojcu, który jak co rano siedział i czytał poranną prasę. Mężczyzna odłożył gazetę i Danielle mogła przysiądź, że słyszała „A Ty może byś przestała biadolić” padające z ust taty.

Danielle siedziała jedząc śniadanie z rodziną przez niespełna dziesięć minut, ponieważ musiała już jechać do szkoły. Wstając od stołu podziękowała za pyszny posiłek i wyszła do przedpokoju. Założyła jasnobrązową kurtkę w sam raz pasującą do butów i już miała wyjść gdy przypomniała sobie o telefonie. Szybko wróciła myślami gdzie ostatnio go używała i pobiegła do łazienki. Komórka jak gdyby nigdy nic leżała na szafce tam gdzie ponad półgodziny temu zostawiła ją Dani. Z powrotem zbiegła na dół, założyła torbę na ramię i wyszła z domu.

Ruszyła w stronę skutera, którym jeździła do szkoły od niespełna dwóch lat. Tym razem musiała obejść się bez tej maszyny. Niechętnie udała się w stronę przystanku autobusowego. Drogę pokonała w prawie trzy minuty, bo stacja znajdowała się tuż za rogiem. Na autobus nie czekała zbyt długo, wsiadła do niego i zajęła sobie jedno z najlepszy miejsc jakie można było znaleźć. Było to miejsce obok starszej pani, która siedziała koło okna wpatrując się w dal. Drogę w autobusie pokonała bardzo szybko, bo szkoła się zaledwie cztery ulice dalej. Shepton Mallet to zarówno małe jak i wielkie miasto. Nie jest to metropolia, ale takie dwa Sheptony Mallet swobodnie mogłyby dorównać stolicy Wielkiej Brytanii, Londynowi.

Nastolatka wysiadła z pojazdu i od razu zerknęła na zegarek. Według niego miała siedem minut do rozpoczęcia się lekcji. To bardzo dużo czasu na przejście mniej więcej pięćdziesięciu metrów. Dlatego też dziewczyna nie śpieszyła się i szła w umiarkowanym tempie. Nie można było tego nazwać ślimaczym, ale biec też nie biegła. Na teren szkoły weszła z pięciominutowym wyprzedzeniem. Nie musiała jednak czekać na znajomych, ponieważ koło fontanny stały już samochodu przyjaciół nastolatki. Gdy szła przez parking lekko przyśpieszyła, aby móc jeszcze pogadać z kolegami przed rozpoczęciem się lekcji.

- Cześć. – przywitała wszystkich jednym słowem. Z grupki odezwały się pojedyncze głosy, które odpowiedziały. Kilka osób podeszło i dało buziaka przyjaciółce, jeszcze inni pomachali tylko ręką, bo nie chciało im się ruszyć z miejsca. Typowe zachowanie nastolatków. Dziewczyna szybko zorientowała się że grupa podzielona jest na kilka tematów. Czterech chłopaków sprzeczało się w rozmowie o samochodach. Większość dziewczyn jak zwykle obgadywały nowe ciuchy i jak że nie inaczej chłopaków. Danielle wkręciła się w rozmowę z koleżankami. Nie pogadała z nimi zbyt długo, bo zadzwonił dzwonek na przerwę i cała grupa musiała się rozstać. Takie są niestety wady przyjaźnienia się z ludźmi z innych klas.

Danielle poszła na lekcję języka angielskiego w towarzystwie kilku osobowej grupki znajomych. Dokładnie były to trzy dziewczyny i dwóch chłopaków. Pierwsza z nich wysoka blondynka o niebieskich oczach, druga niska szatynka o brązowych oczach. Trzecią była bardzo wysoka ciemna blondynka o zielonych oczach. Niejeden koszykarz mógłby pozazdrościć jej takiego wzrostu. Chłopacy byli do siebie bardzo podobni, ale tylko z wyglądu. Mieli odmienne zachowanie jak można było zauważyć po pierwszym zerknięciu na nich. Byli prawie tego samego wzrostu i mieli czarne włosy. Jeden z nich miał niebieskie oczy, a drugi ten ciut niższy szare.

Ich grupa weszła na samym końcu do klasy i zajęli pozostawione sześć najlepszych miejsc koło okien. Wszyscy lubili Daniellę, więc zawsze dostawała wszystko co najlepsze. Począwszy od miejsca w klasie po oceny w dzienniku. Nastolatka była najlepszą uczennicą w klasie, choć nie dlatego, że perfekcyjnie opanowywałam materiał lecz dlatego, że była bardzo lubiana przez nauczycieli. Faworyzowali ją na każdym kroku, a reszcie to odpowiadało. Bo któż będzie się sprzeciwiał trzykrotnie wybranej na miss szkoły dziewczynie. Choć jej przyjaciółki nie były brzydkie to stojąc w towarzystwie Danielle nikt na nie, nie patrzył.

- Dzień dobry. Mam nadzieję, że jesteście wypoczęci i gotowi do pracy, bo dziś praca w grupach. Waszym zadaniem będzie w czteroosobowych zespołach napisać recenzję wylosowanej książki. Są to przede wszystkim wasze lektury z ubiegłych lat, choć zdarzają się perełki, które nie były na liście lektur, mam nadzieję że sami po nie sięgnęliście. Jeśli nie, przykro ale będziecie mieć mały problem. – Mężczyzna kontynuował dalej, choć Danielle przestała już słuchać. Spoglądała na drzewa rosnące za oknem, niedaleko budynku. Jej wzrok jednak długo nie pozostał na roślinkach, nastolatka zaczęła się rozglądać po parkingu. Ku jej zdziwieniu koło fontanny siedział młodych chłopak. Najpierw sądziła, że jest to jakiś uczeń, któremu nie chce iść się na lekcje. Po chwili jednak zorientowała się, że to Josh. Patrzył prosto na nią, jakby chciał jej coś powiedzieć. Nastolatka bardzo się zdziwiła, lecz po chwili musiała oderwać wzrok od chłopaka, ponieważ do klasy wszedł dyrektor.

- Dzień dobry, panie Underbouth. Przyprowadziłem do pana klasy nowego ucznia. Przeprowadził się tu niedawno z Virginii. – Powiedział do nauczyciela od języka angielskiego. – Mam nadzieję że przyjmiecie go serdecznie. – Tym razem zwrócił się do całej klasy. Po chwili wyszedł.

- Może na początek powiedź nam coś o sobie. Jak się nazywasz, co lubisz robić. – powiedział pan Underbouth do nowego ucznia.

- Nazywam się Ben Royals, przyjechałem jak już powiedział pan dyrektor z Virginii. Lubię gracz w football  oraz baseball. – powiedział chłopak, choć Danielle nie słuchała reszty przemowy. Zatrzymała się po usłyszeniu nazwiska. Royals, tak jak Josh.

- Dobrze, dziękuję. Miło cię poznać Ben. Ja nazywam się Underbouth i uczę języka angielskiego. Zajmij jakieś wolne miejsce. – powiedział nauczyciel i wrócił do opowiadania na czym będzie polegać nasza praca w grupach. Nowy uczeń rozejrzał się po klasie i znalazł oczyma to czego szukał. Nie było to jednak wolne miejsce lecz Danielle. Uśmiechną się do niej i ruszył w stronę wolnego miejsca tuż za nią.