Wampiry

Przyciskał ja do ściany. Dyszała bardzo ciężko. Danielle bardzo się bała.

Jakim cudem on znalazł się przy mnie tak szybko. Nikt nie porusza się w takim tempie. Skąd wiedział ze kłamię – dziewczyna zadawałaby sobie jeszcze więcej pytań gdyby nie to że Josh.

***

- Od jak dawna wiesz?

-Puszczaj – awanturowała się Danielle – Od jak dawna wiem o czym? –po długiej chwili zapytała.

- Nie udawaj głupszej niż jesteś – warknął Josh – od jak dawna wiesz o magii, o czarownicach i o swojej mocy?

- Od kilku godzin, bo co? – zapytała złośliwie – A teraz puść mnie – zaczęła się szarpać.

- Co powiedzieli ci Twoi – zatrzymał się, a po chwili zaczął z ironią głosie – rodzice.

-Że jestem jedną z najpotężniejszych czarownic, że mogę mieć wszystko. – wyrecytowała.

- A powiedzieli ci dlaczego masz ogromną moc?

- Bo jestem jedynaczką- zadrwiła – To już wszystko? Bo nie bardzo podoba mi się Twoje ciało tak blisko mojego.

Chłopak przyciskał dziewczynę całym sobą do ściany. Ich twarze były bardzo blisko siebie. Joshowi bardzo się to podoba. Nie ukrywając schylił głowię i patrzył w prosto na biust dziewczyny. Podobało mi się, ponieważ Danielle słyszała ciche pomrukiwanie.

- Jeśli w ciągu sekundy nie znajdziesz się w odległości minimum pięciu metrów od mnie, zapewniam cię ze wtedy nie będziesz mieć powodów do śmiechy. –Dani groźnie popatrzyła na chłopaka.

-A co mi zrobisz – zapytał rozbawiony

- To. –Powiedziała i kopnęła Josha w pomiędzy nogi. Zrobiła to z całej siły, lecz chłopaka wcale to nie zabolało. Na jego twarzy nie pojawił się najmniejszy grymas bólu.

- Zadziorna jesteś – ponownie się zaśmiał – Wybacz mi moje rozbawienie, ale dawno nie spotkałem tak odważnej dziewczyny – zawahał się – albo głupiej.

Josh odsuną się od Danielli, lecz zrobił to z wielką niechęcią. Dziewczyna od razu rzuciła się do ucieczki. W mgnieniu oka znalazła się koło drzwi, choć nacisnęła klamkę nie mogła otworzyć drzwi. Josh stał obok niej z ręką położoną na środku drzwi.

- Nie uciekniesz mi tak szybko – złapał ją mocno za nadgarstek i jednym pchnięciem rzucił ją na łóżko.

Dziewczyna bardzo szybko podciągnęła kolana od brodę i zaczęła masować nadgarstki.

- A teraz słuchaj mnie uważnie, bo powtarzać nie będę – przysiadł na brzegu łóżka co Daniellę wystraszyło jeszcze bardziej i odsunęła się aż pod ścianę. W ten sposób, ze siedziała na poduszce – Charlie i Veronica nie są Twoimi rodzicami. Nie przerywaj mi – dodał gdy dziewczyna otworzyła usta – To co teraz powiem może wydawać się dziwne, ale tak jest. Urodziłaś się w jednym z wampirzych rodów. Tak jesteś wampirem. Gdy miałaś czterdzieści dziewięć lat, zostałaś porwana przez parę czarodziejów. Ubłagali oni starszyznę, aby przemienili cię w jedną z nich. Nie do końca się im to powiodło – przerwał – Na nasze szczęście – dodał.

Dziewczyna siedziała skulona przez cały czas. Wpatrywała się w czerwoną różę stojącą w doniczce na niewielkim parapecie. Nie wyglądała na przerażoną lub zdziwioną. Na jej twarzy nie było żadnego wyrazu. Nastolatka wyglądała jakby przed chwila uciekła z zakładu psychiatrycznego. Była spokojna, za bardzo spokojna.

- Ej.. mała – chłopak lekko ją szturchną. Z oczu Danielle wydobyły się łzy. Pojedyncze, ale bardzo duże.

- Nie płacz- usiadł obok niej i objął ja ramieniem. Nie protestowała. – Będzie dobrze.

Po tych słowach dziewczyna ocknęła się z transu, odsunęła się od Josha.

- Co będzie dobrze? – wykrzykiwała  - Gówno będzie. Co ty możesz wiedzieć! Ty nie masz tak popieprzonej przeszłości –wybuchła ponownie płaczem.

- Cii.. uspokój się. – Obiecuję, że będzie dobrze. Obiecuję, że ukarzę każdego kto cię skrzywdzi – ponownie objął ramieniem Daniellę tym razem o wiele pewniej i mocniej. Dziewczyna położyła głowę na baku Josha. Chłopak nie protestował.

Witaj, moja kochana Nikki – uradował się w myślach.

Po kilkunastu minutach Danielle zasnęła w ramionach Josha.

***

- Co tu jest do cholery grane? – zapytał rozwścieczony Patrick po wejściu do pokoju brata.

- Nic, Josh jest w szkole, uczy się – odpowiedział opryskliwie Ben, po zorientowaniu się kto go odwiedził.

- W sobotę? Z kogo Ty sobie jaja robisz? –zapytał rozwścieczony i uderzył pięścią o ścianie, zostawiając ślad lekkiego wgniecenia.

- Z ciebie – powiedział rozbawiony i wyleciał z pokoju jak oparzony, aby nie dostać od brata w skórę.

- Nawet młodszy brat się ze mnie śmieje – powiedział z ironią do siebie.

Usiadł na obrotowym krześle, które znajdowało się przed biurkiem. Oparł się łokciami o blat i nosem uderzył w monitor. Włączył go. Na pulpicie zobaczył ogromną ilość folderów, choć zaciekawił go jeden. Ten o nazwie „zdjęcia”. Kliknął na niego dwa razy. Na ekranie pokazały się zdjęcia dziewczyny.

- Danielle Parker – powiedział sam do siebie.

Mężczyzna zaczął przeglądać zdjęcia. Było ich dużo, wiec poświęcił na to sporo czasu. Każdej fotografii przyglądał się bardzo uważnie. Gdy skończył oglądać, włączył drukarkę i wydrukował wszystkie zdjęcia Danielle jakie znalazł na komputerze brata. Po skończonej pracy zabrał spory plik kartek i opuścił pokój.

***

- Masz trzy sekundy, aby znaleźć się w bezpiecznej odległości od mojego łóżka. – wykrzykiwała dziewczyna, widząc przystojnego Josha w swojej pościeli.

- Cześć, Ciebie też miło widzieć. – Powiedział z uśmiechem na twarzy. – Ładny mamy dzień. – Roześmiał się. – Co powiedziałaś, ahh… no tak. – Chłopak w wampirzym tępię znalazł się obok drzwi. Oparł się o krzesło stojące przy biurku. – To jak dzisiaj nie będziesz płakać? Ja to jeszcze jakoś wytrzymam, ale moja koszula raczej nie. – Koszula chłopaka wyglądała okropnie. Cała mokra, choć dziewczyna przestała płakać dobrych kilka godzin temu.

- Spadaj – powiedziała zgryźliwie dziewczyna i rzuciła w chłopaka  poduszką. Oczywiście mężczyzna złapał ją w locie.

Nastolatka wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia. Już zapomniała, że chłopak stojący niedaleko niej nie jest normalnym człowiek. Że wcale nie jest człowiekiem.

Ja też nie, wiec nie mam powodu żeby się dziwić – zganiła się w myślach.

Mężczyzna zaśmiał się. Dziewczynę zaciekawiło i zdziwiło zachowanie chłopaka.

- Coś Cię śmieszy ?– zapytała zirytowana

- Jeszcze czegoś o nas nie wiesz, mała – powiedział – Niektórzy z nas umieją czytać w myślach. – uśmiechnął się – Tak, ja jestem jednym z tych wampirów którzy posiadają ten dar – dokończył widząc zniesmaczoną minę dziewczyny. Rzucił w nią poduszką. – A teraz wstawaj jedziemy na mało wycieczkę. – Dziewczynie zdążyła o nic zapytać, bo chłopak pociągnął ją za rękę i znaleźli się przed ogromną szafą.